Adobe illustrator design-visiting card
Posts
ಕನಸ್ಸೆಂಬ ಕುದುರೆ ಏರಿದಾಗ...
ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬ ಮನುಷ್ಯನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಕನಸು-ನನಸು ಒಂದು ಬೆಸ್ಟ್ ಫ್ರೇಂಡ್ ಅಂತಾನೆ ಹೇಳಬಹುದು. ಕನಸು-ನನಸು ಆಗುವುದಕ್ಕೂ ಎಷ್ಟು ವರ್ಷ ಕಾಯಬೇಕು. ಅದೇ ಕನಸು ಕಾಣುವುದಕ್ಕೂ ಒಂದು ನಿಮಿಷ ಸಾಕು. ಇದೇ ಅಲ್ವಾ! ಕನಸಿಗೂ-ನನಸಿಗೂ ಇರೋ ವ್ಯತ್ಯಾಸ. ಕನಸಿನ ಬೆನ್ನೇರಿ ಬೇಟೆ ಹೋದಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಅಪರಿಚಿತರ ಆಗಮನ ಜೊತೆ ಭಯನೋ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗುತ್ತೆ. ಅತೀ ಆಳವಾಗಿ ಕನಸನ್ನು ಬೆನ್ನೇಟ್ಟಿ ಹೋದಾಗ ಭಯ, ಆತಂಕದ ಸೆರೆಯಲಿ ಬಂಧಿಯಾಗುತ್ತೇವೆ. ಮುಂಜಾನೆಯ ಕನಸ್ಸು ನಿಜವಾಗುತ್ತೆ ಅಂತರೆ ಹಿರಿಯರು, ಅದರಲ್ಲೂ ಕೆಟ್ಟದ್ದು, ಒಳ್ಳೆಯದ್ದು ಎಂಬ ಬೇಧ-ಭಾವವು ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದೆ. ಆ ದಿನ ರಾತ್ರಿ ವಿಪರೀತ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡದಿಂದ ಮನೆಗೆ ಬೇಗ ಬಂದು ಕೂತ ಜಾಗದಲ್ಲೇ ನಿದ್ದೆಗೆ ಜಾರಿ ಹೋದೆ. ತೀರವಾದ ಕನಸೊಂದು ನನ್ನನೂ ಕೊಂಡುಹೊಗಿದ್ದು ಅದೇ ನಮ್ಮೂರ ಹಳೇ ಬಸ್‍ಸ್ಟಾಂಡ್ ಬಳಿ. ಕನಸಲ್ಲಿ ಮಾತು ಇಲ್ಲ ಕಥೆಯಿಲ್ಲ ಬರೀ ಮೌನವೇ ಸಂಭಾಷಣೆ. ಇಲ್ಲಿ ಕೊನೆ ಅನ್ನುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ನಮಗೆ ಯಾವಾಗ ಎಚ್ಚರ ಆಗುತ್ತೊ ಅದೇ ಕನಸಿಗೂ ಕೊನೆ ಹಂತ. ಹೀಗೆ ನಾನು ಕನಸನ್ನು ಬೆನ್ನೇಟ್ಟಿ ಹೋದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ನನ್ನನಾ ಕರೆದಾಗೆ ಕೆಳಿಸಿತ್ತು ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಕೂಗೊ ಧ್ವನಿ. ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ, ಮತ್ತೆ ಅದೇ ಕೂಗೊ ಧ್ವನಿ...ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಹಿಂದಿರುಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ಯಾರೋ ಬಬ್ಬ ಅಪರಿಚಿತ...ನನಗೊ ಅವನ ಪರಿಚಯನೊ ಇಲ್ಲ..ಅವನಿಗೆ ನನ್ನ ಪರಿಚಯ ಇರುವಾಗೆ ನನ್ನ ಜೊತೆ ಮಾತಾನಡುತ್ತ, ನಗುತ್ತ ಇದ್ದ. ನೋಡೋಕ
ಅಣ್ಣನಿಗಾದ ಸಂಕಟ...
ಸೈಕಲ್ ಅಂದರೆ ಯಾರಿಗೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ ಹೇಳಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಅಚ್ಚು-ವೆಚ್ಚು. ಚಿಕ್ಕ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಮಕ್ಕಳೂ ಸೈಕಲ್ ಬೇಕೆಂದು ಹಠ ಹಿಡಿಯುವುದು ಸಹಜ. ಅದರಲ್ಲೂ ನನ್ನ ಅಣ್ಣನಿಗೂ ಸೈಕಲ್ ಅಂದರೆ ಪಂಚ ಪ್ರಾಣ. ಅಮ್ಮ ಬಳಿ ಸೈಕಲ್ ತೆಗೆದುಕೊಡಲು ಹೇಳಲು ಒಂದು ಕಡೆ ಭಯ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ಕಷ್ಟದ ನಡುವೆಯು ಸೈಕಲ್ ತಗೊಬೇಕು ಅನ್ನೊ ಕನಸು ಅವನಾ ದೊಡ್ಡ ಕನಸ್ಸೆಯಾಗಿತ್ತು. ಸರ್ಕಾರಿ ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಲಿಯುವ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಉಚಿತವಾಗಿ ಸೈಕಲ್‍ನ್ನು ಕೊಡುಗೆಯಾಗಿ ನೀಡುಬೇಕೆಂದು ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಘೋಷಣೆ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದಿತ್ತು. ಅಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅಣ್ಣ 8ನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದ. ಆ ವಿಷಯ ತಿಳಿದು ಅಣ್ಣನಲ್ಲಿ ಆದ ಸಂತೋಷ ಹೇಳತೀರದು. ಮನೆ ಬಂದು ಅಮ್ಮನತ್ರ ಒಂದೇ ಉದಯರಾಗ ನಂಗೆ ಸೈಕಲ್ ಸಿಗುತ್ತೆ...ಸೈಕಲ್ ಬರುತ್ತೆ...ಇನ್ನೂ ನಾನು ಅದರಲ್ಲೇ ಶಾಲೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ. ಸೈಕಲ್ ವಿತರಿಸುವ ದಿನವೇ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತ್ತು...ವಿತರಿಸುವ ದಿನದಂದು ಅಮ್ಮನಾ ಕರಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ ಶಾಲೆಗೆ...ನನಗೆ ಸೈಕಲ್ ಸಿಗುತ್ತೆ...ಇವತ್ತು ನಾನು ಅದರಲ್ಲೇ ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆ. ಎಂದು ನಮ್ಮ ಜೊತೆ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದ. ನಂಜಿಸುತ್ತನೂ ಇದ್ದ. ನಿಮ್ಮನೂ ನಾನು ಅದರಲ್ಲೇ ಸುತ್ತಾಡಿಸುತ್ತೇನೆ ಅಂತೆಲ್ಲಾ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ. ಅಂದು ಖುಷಿಯಾಗಿ ಶಾಲೆಗೆ ರೆಡಿಯಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ ಹೋಗಿದ್ದು. ನಾನು ಅಕ್ಕ ತುಂಬಾ ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದೆವು ಇವತ್ತು ಸೈಕಲ್ ಬರುತ್ತೆ, ಅ
ನಾ ‘ಮೌನಿ’
ಅದೊಂದು ದಿನ ನಾನು ಸೈಕಲ್ ಏರಿಕೊಂಡು ಸುಂದರವಾದ ಗಾರ್ಡನ್ ಬಳಿ ಸವಾರಿ ಮಾಡುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿರಬೇಕಾದರೆ, ಯಾರೊ ಅಪರಿಚಿತ ಹುಡುಗ ನನ್ನನೂ ಹಿಂಬಾಳಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದನೂ ಪ್ರತಿ ದಿನ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ನಿಂತೂ ಮಾತಾನಾಡಿಸೊ ಶಕ್ತಿ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಯಾವುದನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದ ನಾನು ಪಾರ್ಕ್ ಬಳಿ ಇರೋ ಬೇಚ್ ಮೇಲೆ ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ಬಂದು ಕೂತೇ. ನಿಸರ್ಗದ ಚಿತ್ರ ಗೀಚುವುದೆಂದರೆ ನನ್ನ ನೆಚ್ಚಿನ ಹವ್ಯಾಸ. ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ತಾನು ಬಿಳಿ ಹಾಲೆಯೊಂದರಲ್ಲಿ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಚಿತ್ರಿಸಿಸಲ್ಪಡುವ ವೇಳೆಯಲಿ, ನನ್ನನೂ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಅದೇ ಹುಡುಗ ತಾನು ಕೂತ ಜಾಗದಲ್ಲೇ ಕೂತುಬಿಟ್ಟ. ಈ ಸುಂದರ ಪ್ರಕೃತಿಯ ನಡುವೆ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಸಂಭಾಷಣೆಯು ನಿಶಬ್ದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಹಕ್ಕಿಗಳ ಚಿರಾಟದ ನಡುವೆಯು ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ಹಾಯಾಗಿದ್ದ ಸಮಯದಲಿ, ಆ ಹುಡುಗ ತನ್ನ ಬಳಿ ಏನೋ ಮಾತನಾಡಲು ತುಂಬಾ ಕನವರಿಸುತ್ತಿದ್ದ. ಮಾತು ಹೇಗೆ ಶುರು ಮಾಡಲಿ ಅನ್ನುವುದೊರಳಗೆ ಅವನ ಕಣ್ಣಿಗೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಚೀಟಿ ಕಾಣಿಸಿತು. ಇಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಸಂಭಾಷಣೆ ಶುರುವಾಗಿದ್ದೆ ತುಂಡು ಹಾಳೆಯೊಂದರಲಿ. ‘ಹಾಯ್’ ಎಂದು ಗೀಚಿ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನನ್ನ ಬಳಿ ಸವರಿದ...ತಾನು ಆ ಚೀಟಿ ವ್ಯವಹಾರದ ಕಡೆ ತಲೆಕೊಡದ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ಚಿತ್ರ ಬಿಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವನ ಮೊದಲ ಪ್ರಯತ್ನ ವಿಫಲ ಅದೀತು ಅನಿಸಿರಬೇಕು. ಪುನಃ ಅದೇ ಚೀಟಿಯೊಳಗೆ ಡೈರಿ ಮಿಲ್ಕ್ ಇಟ್ಟು ನನ್ನ ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಸರಿದ. ಎಷ್ಟು ಅಂ
